Lichaamsgerichte Traumatherapie

Ik parkeer mijn auto en loop naar de voordeur van een woonhuis.
Een vriendelijke vrouw van ongeveer mijn leeftijd opent de deur. Ze begroet me warm en begeleidt me naar de eerste verdieping, waar haar praktijkruimte zich bevindt.

In de kamer staan twee comfortabele relaxstoelen en een bank. Ik neem plaats in één van de stoelen, zij op de bank. Na een korte kennismaking vraagt ze:
“Wat heeft je doen besluiten om een afspraak bij mij te maken?”

Ik vertel haar dat ik op mijn negentiende verjaardag een nare seksuele ervaring heb gehad met mijn toenmalige partner. Ze luistert aandachtig en vraagt zacht of ik er meer over wil vertellen. En ook al zie ik haar vandaag voor het eerst, ik voel dat ik haar kan vertrouwen. Dus begin ik te praten, over iets wat ik al 31 jaar lang heb verzwegen.

Op een bepaald moment in mijn verhaal wijst ze me erop dat mijn voet een kleine schok maakt. Ze zegt dat dit voor haar een teken is dat ik op dat moment iets vertel dat belangrijk is. In de periode na deze sessie ben ik me daar bewuster van geworden. Wanneer ik nu iets hoor of zie dat me diep raakt, merk ik dat mijn lichaam het laat weten door kleine schokjes te geven. Het is alsof mijn lichaam zegt: “Let op, dit doet ertoe.”

Terwijl ik vertel, voel ik hoe mijn lichaam kleiner wordt. Ik zak wat in elkaar, sla mijn benen over elkaar en buig mijn hoofd. Het liefst zou ik verdwijnen in de stoel. Jarenlang heb ik me geschaamd en schuldig gevoeld over wat er die dag is gebeurd.

Dan zegt ze, heel rustig maar beslist: “Maar dat is seksueel misbruik. Dat is aanranding. Jij hebt niets verkeerd gedaan. Jij hoeft je niet te schamen of schuldig te voelen. Híj moet zich schamen. Híj is degene die over jouw grenzen is gegaan.”

Die woorden veroorzaken een aardverschuiving in mij. Ik voel mijn schouders naar achteren bewegen, mijn rug richt zich op, mijn hoofd komt omhoog. Wat 31 jaar lang vastzat in mijn borst, de schaamte, het schuldgevoel, maakt plaats voor iets anders: boosheid.

“Goed zo,” zegt ze. “Dat is de emotie die hoort bij wat jou is aangedaan.”

Dát is wat lichaamsgerichte therapie kan doen. Door te voelen, te erkennen en het beestje bij de naam te noemen, komt er ruimte. Ruimte om te beseffen dat wat mij is overkomen niet zomaar een vervelende ervaring was, maar aanranding. Ruimte om te voelen dat ik niet langer hoef te dragen wat niet van mij is.

De gebeurtenis zal ik nooit vergeten, en de sporen zal ik mijn leven lang meedragen.
Maar ik kijk er nu met andere ogen naar, ogen die me zeggen dat ik lief mag zijn voor mezelf. Lichaamsgerichte therapie leert je dat herstel niet alleen plaatsvindt in woorden, maar vooral in het voelen. In het durven toelaten van wat lang verborgen is geweest.

Dat is de kracht van werken met het lichaam: het herinnert zich alles, en het weet ook de weg naar herstel.