Dames Op Leeftijd met pit

Elke woensdagavond om klokslag acht uur sta ik, na een lange lesdag massagetherapie in Utrecht, in Goirle op het handbalveld. Soms vraag ik mij af hoe lang ik dit nog ga volhouden, maar zodra de bal rolt, weet ik weer waarom ik dit doe. Handbal blijft gewoon het leukste spel dat er is.

Voorheen werd onze competitie liefkozend de DOL-competitie (Dames op Leeftijd) genoemd, maar tegenwoordig is dit officieel een Midweek competitie geworden. Met als gevolg dat onze tegenstanders gemiddeld 30 jaar jonger zijn dan wij, en dat voel je aan alles. Met vijftien dames vormen we een hecht team dat meer draait op techniek en ervaring dan op snelheid. Op het veld voelen we ons dan wel razendsnel, maar wanneer we de beelden terugzien, lijkt het alsof iemand de film op halve snelheid heeft gezet.

Slijtage is helaas onvermijdelijk. We hangen letterlijk van tape en braces aan elkaar. En de spuitbussen warmtespray zijn niet aan te slepen. Toch staan we er elke week weer, met evenveel enthousiasme als vroeger. Regelmatig is de balans ver te zoeken en lig ik languit op de grond, omdat mijn benen en mijn evenwicht niet altijd op één lijn zitten. En dan duurt het ook weer even voor ik weer overeind ben.

Naast al dat fysieke gestuntel, komt er ook nog wat organisatie bij kijken. Als teamverantwoordelijke mag ik elke wedstrijd weer puzzelen: hebben we genoeg spelers, is het vervoer geregeld en wie heeft de teamtas (we hebben al een keer zonder tenues bij een uitwedstrijd gestaan). Ik ben zo gek op dit spelletje en ons team, dat ik met WeerKrachtig013 (mijn praktijk voor massagetherapie) mede shirtsponsor ben geworden.

Handbal houdt me fit en scherp. Het herinnert me eraan dat veerkracht niet betekent dat je nooit valt, maar dat je altijd weer opstaat. Dus ja, die oude DOL-competitie mag dan een andere naam hebben gekregen — wij bewijzen elke week dat leeftijd maar een getal is, en dat een beetje veerkracht, tape en humor wonderen doet.